TSUNAMI  MIŃSK  MAZOWIECKI - UPLKS  STANISŁAWÓW

 

 

 

 

AKTUALNOŚCI

TSUNAMI

KLUB

INSTRUKTORZY

TRENINGI

KONTAKT

GALERIA

ARCHIWUM

LINKI

TSUNAMI

Czym jest tsunami ?

Tsunami (jap. wielka fala) - to styl sztuki walki wręcz i system filozoficzny, który założył w Polsce w 1979 roku prawnik Ryszard Murat. Obecnie styl ten uprawiany jest w różnych krajach Europy, Azji, Afryki i Ameryki. Styl tsunami ukierunkowany jest na osiągnięcie maksymalnej skuteczności w walce realnej. Zawiera wszelkie możliwe techniki, skuteczne w walce, jednak z naciskiem na stosowanie technik najbardziej niebezpiecznych dla napastnika.

W stylu tsunami wielką rolę odgrywają także ćwiczenia z użyciem różnych przyrządów, na przykład bo (długiego kija), nunchaku (krótkiego cepa), tonfa (pałki z bocznym uchwytem), kama (sierpa), tanto (noża), a nawet przedmiotów przypadkowych, jak klucze, teczka, łopata czy krzesło.

Specyficzną cechą tsunami jest traktowanie go przez ćwiczących nie jako cel, lecz jako środek, służący do doskonalenia się. W związku z tym wielki nacisk - niespotykany w innych stylach - kładzie się w tsunami na stosowanie podczas zajęć różnych ćwiczeń psychicznych, szczególnie medytacyjnych.

Różnice między walką sportową a samoobroną

W tym miejscu należy wyjaśnić różnicę między walką sportową a walką realną - w samoobronie.

Walka sportowa jest sztucznym starciem z przeciwnikiem, ponieważ do udziału w niej nie zmusza nikogo konieczność, lecz jedynie chęć rywalizacji lub zdobycia sławy albo pieniędzy. Walka realna (w samoobronie) - podejmowana jest natomiast tylko z konieczności, w razie ataku jednego lub większej liczby napastników.

W związku z tym walka sportowa toczy się według różnych (w poszczególnych stylach innych), sztucznie przyjętych reguł. Sprowadzają się one do nakazu używania tylko określonych technik i zakazu używania innych, a także możliwości atakowania określonych miejsc na ciele przeciwnika i zakazu atakowania innych miejsc.

Z kolei walka realna toczy się według tylko jednej reguły - uzyskania jak największej skuteczności, pozwalającej zachować życie i zdrowie w razie napaści. W związku z tym w samoobronie najcenniejsza jest znajomość takich technik, za pomocą których można w sposób najskuteczniejszy unieszkodliwić atakującego brutalnego napastnika lub grupę napastników.

Z tego powodu na przykład atakowanie oczu, gardła, genitaliów czy kolan napastnika albo chwytanie go za włosy, uszy czy jądra (niedopuszczalne i nawet niewyobrażalne w stylach, nastawionych na zawody sportowe) jest w samoobronie zupełnie naturalne i wręcz nieodzowne. I właśnie zasada uzyskania maksymalnej skuteczności w samoobronie jest charakterystyczną cechą tsunami.

Charakterystyczne cechy stylu tsunami

Charakterystyczne dla tsunami jest:

1. Wykonywanie technik z wielką szybkością, siłą i twardością - tak zwanych technik kończących (osiągane to jest za pomocą specjalnych metod treningowych);

2. Ogromne urozmaicenie technik, wykonywanych różnymi częściami ciała i stosowanych w zmasowany sposób w rozmaitych kombinacjach;

3. Nastawienie na zupełne wyeliminowanie napastnika z dalszej walki za pomocą serii wielu zróżnicowanych uderzeń, kopnięć, podcięć, rzutów, dźwigni itp.;

4. Ukierunkowanie na naukę skutecznej walki zarówno z jednym, jak i z wieloma napastnikami (nieuzbrojonymi i uzbrojonymi w różne przyrządy).